top of page

TRAUMA

JAK POWSTAJE TRAUMA?

​

Zazwyczaj, kiedy doświadczymy czegoś niepokojącego, myślimy o tym, śnimy o tym, rozmawiamy o tym, uświadamiamy sobie jak się z tym czujemy. W ten sposób nasz mózg przetwarza te wspomnienie w sposób adaptacyjny (sprawdza jakie informacje mogą być dla nas ważne w przyszłości) i zapisuje je w magazynie pamięci jako historię/narrację/opowieść. Kiedy tylko chcemy możemy odtworzyć je z pamięci i rozmawiać o nim jako o doświadczeniu z przeszłości.

​

Wydarzenie traumatyczne natomiast powoduje głębokie fizjologiczne i psychologiczne zmiany, które blokują adaptacyjne przetwarzanie. W rezultacie silne uczucia (np. wstyd, przerażenie), negatywne myśli (np. jestem zagrożony, coś jest ze mną nie tak) oraz wrażenia zmysłowe dotyczące traumy (obrazy, zapachy, dźwięki, odczucia z ciała) są przechowywane przez nasz mózg w pamięci sensorycznej. Dlatego, kiedy przypadkowo coś uaktywni te wspomnienie mamy wrażenie, że doświadczamy go z taką samą intensywnością, tak jakbyśmy przeżywali je na nowo. Wspomnienie takie nie jest przetworzone w sposób adaptacyjny.

​

TERAPIA TRAUMY

​

Wspomnienia traumatyczne są jak szafa z ubraniami, w której panuje bałagan. Kiedy tylko otrzesz się o szafę jej drzwi otwierają się i wypadają z niej różne rzeczy. Innymi słowy, kiedy zetkniesz się z czymś, co nawet w małym stopniu kojarzy się z wydarzeniem traumatycznym pojawiają się flashback'i, natrętne wspomnienia i intensywne poczucie przerażenia. Typową reakcją jest jak najszybsza chęć zignorowania problemu, czyli odnosząc się do metafory pozbieranie ubrań i jak najszybsze zamknięcie szafy. Ale to nie załatwia problemu. Ubrania nadal napierają na drzwi, które otworzą się przy najmniejszym dotyku.

Terapia traumy:

  • powolnie wyjmuje rzeczy z szafy,

  • ostrożnie i dokładnie się im przygląda,

  • składa je dokładnie,

  • odkłada je na właściwe miejsce.

W ten sposób wspomnienia odnajdują swoje właściwe miejsce. Możesz je odnaleźć jeśli potrzebujesz i nie będą powracały jeśli nie masz na to ochoty.

ZABURZENIE PO STRESIE TRAUMATYCZNYM

PTSD (Post Traumatic Stress Disorder)

PTSD jest zaburzeniem lękowym,  które pojawia się w reakcji na przeżycie lub bycie świadkiem traumatycznego zdarzenia. Ze zdarzeniem traumatycznym mamy do czynienia w sytuacji związanej z zagrożeniem życia lub zagrożeniem fizycznej integralności, np. podczas walk wojennych, katastrof naturalnych, ataków terrorystycznych, poważnych wypadków, napastowania fizycznego  i seksualnego w dzieciństwie lub w dorosłości. Większość osób, które doświadczyły traumatycznego zdarzenia po pewnym czasie powraca do normalnego funkcjonowania, jednakże u pewnej grupy ludzi reakcje stresowe nie zanikają, a czasami nawet przybierają na sile. Właśnie te osoby są szczególnie narażone na PTSD.

​

Objawy

​

Osoby z PTSD:

  • odtwarzają traumatyczne zdarzenie. Dla przykładu zaczynają denerwować się w efekcie konfrontacji ze zdarzeniem, które przypomina im jakiś aspekt zdarzenia traumatycznego lub zaczynają myśleć o traumatycznym zdarzeniu w trakcie wykonywania innych czynności;

  • uporczywie unikają bodźców skojarzonych z traumą, np. unikają miejsc i ludzi powodujących przypomnienie traumy.

  • pozostają nadmiernie czujni, łatwo wybuchają gniewem, mają trudności z koncentracją.

 

Symptomy PTSD mogą pojawić się natychmiast po traumatycznym zdarzeniu, jednakże PTSD może być zdiagnozowane dopiero wtedy, gdy jego symptomy utrzymują się co najmniej przez miesiąc, prowadząc do stanów wyczerpania i dystresu oraz wpływając negatywnie na życie zawodowe i/lub prywatne osoby.

bottom of page